2. Krwawa przeszłość

(6 lat później) 
Akademia ninja to jedne z niewielu miejsc, gdzie młode osoby, mają możliwość zdobywania podstawowej wiedzy dotyczącej ścieżki życia ninja. To tutaj nawiązują się pierwsze przyjaźnie, rywalizacje i tworzą marzenia.

- Tatusiu! Akademia jest taka niesamowita. Tylu młodych ludzi, pełnych marzeń! To coś niezwykłego. Prawda Neji?- powiedziała roześmiana Hinata, wbiegając do jadalni. To był pierwszy dzień bliźniaków w akademii. Po wielu namowach, dostali szansę poznania swoich rówieśników i  poczuć się jak zwykły uczeń. Ojciec bliźniaków był przeciwny aby uczestniczyły w zajęciach, uważał że arystokratyczna rodzina nie powinna zadawać się z resztą wioski, a najlepsze wykształcenie zapewni im tylko on sam. Jednak po namowach swojej żony, wyraził zgodę na wizytę dzieciaków w akademii.
- Tato pozwól nam chodzić, bardzo nam się podobało. Tyle dzieci, było tak wesoło! Bardzo Cię proszę, zgódź się!- małe, słodkie oczka Hinaty zwróciły się ku ojcu.
- Nie sądzę, by był to dobry pomysł. Pozwoliłem wam na jeden dzień, taka była umowa, na więcej się nie zgadzam.-Hiashi odpowiedział stanowczo, unikając wzroku małżonki. Wiedział, że poprze prośbę dzieci, a nie mógł pozwolić na to aby znowu uległ ich prośbom. Już miał wychodzić z jadalni, gdy odezwał się Neji...
- Ojcze, uważam że uczestnictwo w zajęciach byłoby dla nas bardzo korzystne. Będziemy w stanie porównać nasz poziom z resztą wioski. A poza tym, Sasuke też rozpoczął naukę, a będzie to bardzo korzystne dla naszych relacji z nim- Na twarzy Hiashiego zagościła wielka zaduma. Po chwili zastanowienia, wyraził zgodę
- No dobrze, może macie rację. Skoro Uchiha zdecydowali się wysłać Sasuke, to może i nasz klan nie powinien się aż tak zamykać. Od jutra, regularnie zaczniecie chodzić na zajęcia. A teraz wracajcie do swoich obowiązków, mam wiele spraw do załatwienia.- dzieci były przeszczęśliwe. Spełniło się ich marzenie nie muszą już siedzieć, zamknięte w czterech ścianach. To było dla nich jak wybawienie.
Resztę dnia Hinata spędziła z swoją mamą, która opowiadała jej przeróżne legendy związane z wioską. O wielkich 3 klanach, demonach i dzielnych bohaterach. Jeszcze wtedy nie wiedziała, ze to są ich ostatnie wspólne chwile...
(Następnego dnia)
- Panienko Hinata, proszę się pośpieszyć. Panienki ojciec będzie zły jak spóźnimy się na kolację, poza tym już jest późno- odpowiedziała Kotomi. Hinata często wybierała się z nią na spacery, lubiła spędzać ze swoją nianią czas. To ona opiekowała się bliźniakami, gdy rodzice byli zajęci obowiązkami. Dziewczynka przyspieszyła kroku, ale jej uwagę przykuła dziwna sytuacja w jednej z uliczek.
- Idź do domu, Ty bezczelny gówniarzu! Pewnie przyszedłeś coś ukraść, zjeżdżaj!- krzyczał na całą ulicę, powodując wielkie zbiegowisko wścibskich gapiów. Na przeciwko niego stał chłopiec, blondasek ze wściekła miną. Był w wieku Hinaty, kojarzyła go nawet z akademii.
- Nic nie chcę ukraść! Chcę tylko, tylko kupić tą maskę, przecież mam pieniądze! Dlaczego mnie tak traktujesz?!- krzyczał i pokazywał rączki w których znajdowały się banknoty.
- Uciekaj powiedziałem! Wynocha!

Hinata poczuła wielki smutek, wiedziała, ze chłopiec jest niewinny. Spojrzała na służącą.
- Kotomi, kto to jest?- spytała wskazująć na chłopca.
- To Naruto Uzumaki, chłopiec z wioski. To bardzo niegrzeczne dziecko, nie warto się zadawać z kimś tak niebezpiecznym- odparła i pociągnęła za rękę dziewczyny, nakazując jej iść.
- Ale on tylko chce kupić maskę, przecież ma pieniądze. Niegrzeczny jest sprzedawca, nie on! Naruto jest niewinny! Nic złego nie zrobił!
- Niestety panienko, czasami nasze uprzedzenie, strach bierze górą nad rozsądkiem. Tak już jest. Ale krzycząc i rozrabiając nic nie wskóra. Ludzie nadal będą w nim widzieć tylko lisiego...- przerwała, ie dokończyła. Wiedziała, że obowiązuje zakaz, którego nie można złamać. Na szczęście w porę się opamiętała i ruszyła z dziewczynką w stronę posiadłości. Hinata jeszcze raz spojrzała na chłopca i chyba jako jedyna zobaczyła w nim coś innego niż pozostali.

Hinata przekroczyła próg posiadłości. Ale nie było tak jak zwykle, na placu byli wszyscy członkowie klanu. Zapłakani, zmartwieni, pogrążeni w wielkim smutku. Dziewczynka nie wiedziała jeszcze co się stało ale poczuła, że nie usłyszy dobrych wiadomości. Podszedł do niej dziadek, najstarszy w rodzinie, bardzo szanowany wśród członków klanu. Spojrzał na dziewczynkę i bardzo spokojnym głosem powiedział:
- Hinata, mam dla Ciebie bardzo smutną wiadomość. Twóją mamę spotkało coś bardzo złego. Ona... Nie żyje. Znaleziono ją dzisiaj wieczorem. Bardzo mi przykro, żal rozdziera nasze serca.-  Ostatnich słów już nie słyszała. Ogarnęło ją wielkie przerażenie. Nie wiedziała tak naprawdę co w tym momencie zrobić. Szukała wzrokiem taty i Nejiego. Podbiegła do nich i mocno chwyciła w brata. Ojciec przytulił  bliźniaki i sam zaczął płakać. Wiadomość o śmierci żony go przeraziła. Kochał ją ponad życie, a nie był w stanie ją uchronić. Ktoś ją zamordował, ale dlaczego? To pytanie przez kolejne lata szukało odpowiedzi, ciągle towarzysząc wszystkim członkom klanu...